Ahilik Teşkilatı, 13. yüzyılda Ahi Evran öncülüğünde Anadolu’da kurulan; meslekî eğitim, üretim disiplini, dürüstlük, toplumsal dayanışma ve ahlaki değerleri esas alan bir sivil toplum yapılanmasıdır. Esnaf ve sanatkârlar arasında hem ekonomik hem de ahlaki bir düzen kurmayı amaçlayan bu teşkilat, Selçuklu Devleti döneminde yaygınlaşmış, Osmanlı İmparatorluğu’nun ilk dönemlerinde ise esnaf teşkilatlanmasının temelini oluşturmuştur.

Ahilik Teşkilatı'nın başında "Şeyh" ya da "Ahi Baba" yer alır; bu yapı altında yiğitbaşı, kethüda ve lonca üyeleri gibi kademeli bir yönetim sistemi bulunur. Teşkilat, bireyin hem meslekî yeterliliğini hem de ahlaki gelişimini gözeterek eğitim verir, iş yeri açma yeterliliğini bu kriterlere göre değerlendirirdi.

Osmanlı’da lonca sistemine dönüşerek zanaat ve ticaret hayatında asırlarca belirleyici olmuş, sosyal adaletin ve ekonomik dengenin korunmasında önemli rol üstlenmiştir. 19. yüzyılda sanayileşme ve merkeziyetçi reformlarla yapısı zayıflamış, 20. yüzyıl başlarında dağılmıştır.

Cumhuriyet döneminde Ahilik ilkeleri, kooperatifçilik ve esnaf birlikleri gibi yapılarla yeniden yorumlanmış, esnaf teşkilatlarına rehber olmuştur. Bugün Ahilik; iş ahlakı, dürüstlük ve toplumsal sorumluluk kavramlarının simgesi olarak yaşatılmaktadır.